Dagje Sofia

Leve mensen! Bj deze mn eerste blog over het dagje Bulgarje n vogelvlucht, daarna zal ik een nieuwe blog plaatsen over Istanbul (waar ik nu ben)

Pff wat is er veel gebeurd in de tussentijd. Ons laatste dagje Boekarest verliep niet zo soepel. Ik heb het nu over zondagmorgen (juist, de dag nadat ik mn blog schreef over Boekarest). Ik werd wakker rond 8.30u en kon mijn telefoon nergens vinden. Aangezien ik die wel vaker kwijt ben en ie dan ergens bij mn voeten blijkt te liggen of onder mn bed, maakte ik me niet zo veel zorgen. Wel vond ik het vreemd dat mn wekker maar niet af ging, want die zou ik dan toch in ieder geval moeten horen.
Jolien zei uiteindelijk dat ze haar schoudertas niet kon vinden. Je eerste reactie is dan: ja, gewoon even nog een keer goed kijken! Maar ik had eigenlijk meteen het gevoel dat er iets niet klopte. Toen ik onze kamer uit liep om op de gang te kijken, lag Joliens tas daar open, met portemonnee bovenop. Haar camera was weg, evenals haar geld. Als in: alle foto's van de reis weg! De deur naar het hofje buiten het hostel stond wagenwijd open en is niet dicht geweest s nachts. Ik heb de hele kamer ondersteboven gekeerd op zoek naar mijn telefoon, maar hij was echt weg. Kortom: We zijn bestolen.
Dieptepuntje.

De rest van de kamer was inmiddels ook wakker door ons gepaniek, maar gek genoeg was er bij niemand anders iets weggehaald. Ik vind het een heel naar idee dat er iemand naast mn bed heeft gestaan vannacht en mn telefoon gewoon heeft gepakt. Hij lag echt naast mn hoofd... Ook mn zaklampje is weg, niet het meest kostbare maar je moet toch ergens mee thuiskomen als dief...
Goed, nogal balen dus. We zijn naar het meisje van het hostel gegaan, maar die kon niet meer uitbrengen dan: (ik citeer) No way! No way! Oh. Oh. Oh. No. Dus daar hadden we niet zo veel aan. Na nog een keer alles doorzocht te hebben wisten we vrij zeker dat we onze spullen kwijt waren. Ik heb meteen mn simkaart geblokkeerd en we zijn aangifte gaan doen bij de politie.
Een tip: Doe nooit aangifte bij de Roemeense politie. Wat een rampenplan was dat zeg. Alles moest in het ROemeens geschreven worden, dus we hadden iemand nodig die Roemeens sprak en schreef. Die was er niet. Meisje uit hostel kon niet weg, de gasten daar waren allemaal uit het buitenland en dus hadden we geen poot om op te staan. Uiteindelijk is de politie (als in: twee stinkende dikke mannetjes met spijkerbroek en sportschoenen) meegekomen naar het hostel en heeft het hostelmeisje ons geholpen aangifte te doen. Twee uur later moesten we weer mee lopen naar het politiebureau. Om daarvandaan na een half uur wachten vervolgens weer terug naar het hostel te moeten, om onze hele verklaring vanuit het Roemeens in het Engels te vertalen. Goed, lang verhaal, nog een uur later was het rond en hadden we een aangiftepapiertje in ons handen met de namen:
Jolien Oamens en Tenne Basma. Beetje jammer. Maar goed, de politie in Roemenie spreekt dus geen Engels. Verder vertrouw ik ze sowieso voor geen cent, die hele houding is ewoon niet prettig. Maar goed, voor onze verzekering is het fijn dat we aangifte hebben gedaan, hoewel ik betwijfel of ik geld ga terugkrijgen voor mn telefoon. Afwachten!

Door al dit gedoe hadden we onze trein gemist, en dus hadden we tot 23.22u de tijd om iets anders te doen. We zijn lekker in het park gaan zitten, op een kleed in de zon en dat was even heerlijk bijkomen. Nog even een uurtje in slaap gevallen (met onze rugtas om ons been gestrikt) en toen gedoucht in het hostel. Groentesoep (of iets wat daar op leek) uit een zakje gegeten met brood en kruidenboter, dus een prima maaltijd voor ons backpackers.
Uiteindelijk hebben we maar twee uur op station gezeten zodat we op tijd waren voor onze nachttrein naar Sofia (Bulgarije).
Daar bleken we fijn stoelen te hebben, die je niet kon verstellen, dus we hebben in de meest rare posities gepoogd te slapen. We zijn alleen zo'n 5x wakker geschreeuwd voor ticketcontrole, paspoortcontrole, nog een keer paspoortcontrole en - nu ze toch bezig waren - nog een keer ticketcontrole. En dat gaat niet zachtjes, nee, er komt gewoon een mannetje in uniform binnen denderen die schreeuwt: PASSPORT PLEASE. Vervolgens roept ie in zn walkietalkie het paspoortnummer door en als dat goedgekeurd wordt loopt ie door naar de volgende. Niet lekker wakker worden...

Na een vermoeiende reis waren we om 11.30u in Sofia. Toen we meteen een treinkaartje wilden kopen voor Istanbul (die trein zou die maandagavond vertrekken) kregen we te horen dat we om 14u maar terug moesten komen. Toen we vroegen: But why? Schreeuwde het baliemevrouwtje ons tegemoet THAT SHE ONLY TELL US ONCE, WE HAVE TO COME BACK AT 14.00u.

Okee. Dankuwel baliemevrouw. De mensen in SOfia op het staion zijn niet erg goedgemutst. Na een zoektocht naar een kluis waar we onze backpack konden stallen, hebben we een broodje gekocht wat er op het eerste gezicht lekker uit zag. Bij de eerste hap ging ik echter bijna over mn nek (vertrouw vooral geen Bulgaarse salami), dus heb ik ontbeten met een McFlurry (aangezien ze bij de mac niets anders verkochten dan hotdogs en ijs, erg apart).
Buiten in het zonnetje gewacht tot het 14u was en toen nog een poging gewaagd bij het baliemevrouwtje. Ze zijn zo ontzettend traag daar, en ze voelen geloof ik ook geen van allen de drang om mensen snel te helpen of om ze het idee te geven dat ze niet tot last zijn. Op een gegeven moment werd ik een beetje melig van hun houding en dat konden ze ook niet erg waarderen.
Goed, uiteindelijk treinkaartje naar Istanbul in the pocket en zo zijn we om 14.30u naar de stad gaan lopen. We kwamen uit op een heel sfeervol marktje, waar we een poos overheen hebben geslenterd. Het was er zo ontzettend goedkoop! We hebben een heel blok watermeloen gegeten voor 40cent! Verder heb ik druiven gekocht, nectarines, notenmix en amandelen en ik denk dat ik in totaal 2 euro kwijt was. Bizar. De mensen achter de kraampjes waren heel leuk, iedereen probeerde je dingen aan te smeren, maar niet opdringerig. Mn humeur ging met sprongen omhoog na die mensen op het station. Verder was het volop zonnig en met een fles water en fruit ben ik dan het gelukkigste mens ter wereld.
De locals hebben allemaal behoorlijk rotte tanden, maar ze spreken gelukkig beter engels dan in Boedapest en Boekarest.

Uiteindelijk hebben we ergens een patatje gegeten en zijn we teruggegaan naar het station, omdat onze trein om 18.55u zou vertrekken.

Hierover meer in mn volgende blog :) To be continued......